Гэта старонка не была вычытаная
Як сон прамінулі заклятыя дні…
Мы рэшткі тых дзён даканаем…
Мы стогны стагодзьдзяў прыйшлі пераліць
У слаўную песьню комбайнаў.
А Ў КОЛГАСНЫМ КЛЮБЕ БЫЛА ВЕЧАРЫНА
1-ая ДЗЯЎЧЫНА (сьпявае):
— Я тэй вясёнкай,
Я тэй далёкай,
Калі пралескі зацьвіталі,
Полем хадзіла,
Лугам хадзіла —
Краскі зьбірала.
Спляла вяночак пад колер неба,
Пад колер вочак майго мілога,
Я завіла у той вяночак
Жывыя струны майго каханьня,
Рамонак белы маладосьці…
І не знасіла,
Не скарыстала
Таго вяночка.
Мяне з тугою заручылі,
Ды за багатага аддалі…
Як аддавалі,
Як заручалі —
Казалі — гора не пазнаеш,
Тугі-бяды ня будзеш ведаць.
Ён да вясельля,
Ён да банкету
