А на кожным загоне колгасных палёў
Адчувалася сіла хады маладое.
Палажыўшы ў канвэрты лісты, аграном
Напісаў адрасы з затаёнай трывогай,
І з такою-ж трывогаю выйшаў на двор,
Каб падыхаць там сьвежым паветрам.
У колгасных кватэрах была цішыня,
Вартавыя колгасу паснулі…
І здавалася, цэлы сусьвет
Анямеў, як магільныя пліты.
Прытаілася ціш…
Абязьлюдзеў сусьвет…
Толькі там, у кватэры Шалюты,
Белазоры агеньчык праз вокны глядзеў,
Нібы хтосьці згубіў там журботныя вочы.
У кватэры Шалюты была цішыня…
Толькі спаць не хацелася штосьці Шалюту.
Ад вячэрняй зары ён, забыўшы на ўсё,
Нярухома сядзеў над бязбожнаю кнігай.
На Шалюту скрозь морак глядзеў папугай,
Ён дзівіўся над кніжным дзівацтвам.
Папугаю апрыкрала моўчкі сядзець
Пад гіпнозам тугі гаспадарскай
І пачаў ён уголас малітвы чытаць,
Што наўчыў яго колісь Шалюта…
Хтось пастукаў у дзьверы.
ШАЛЮТА:
— Прашу,
Калі ласка, заходзьце, заходзьце!
