Ён выходзіў… глядзеў у бяздонную даль,
Быццам штосьці імкнуўся дагнаць над сусьветам…
Яго вабіў часамі далёкі агонь,
Што гарэў у пакоі Шалюты…
Потым сіл не ставала, каб вырашыць штось,
Ён садзіўся за стол і стараўся ня думаць…
Але зрэшты, зусім перамогшы сябе,
Два лісты напісаць ён рашыўся.
ЛІСТ ПЕРШЫ
Паважаная жонка!
Ты кажаш даруй?!
Ты паставіла крыж над мінулым?!
Я-ж паставіў асінавы кол
Над сямейным прытулкам калішняга шчасьця.
Адыходзь!..
Адыходзь!..
Адыходзь!..
Не кранай больш трагедыяй даўняга болю…
… Не кранай!..
О, ці бачыла ты, як стрывожаны воўк,
У якога сям‘ю і гняздо адабралі,
Можа вечную помсту у сэрцы насіць,
І чакаць тэй рашучай хвіліны,
Калі прагныя вусны яго
Да крыві дакрануцца варожай?..
Я таксама зрабіўся ваўком…
Толькі помсту нашу не табе я,
Я для іншых рыхтую халодны штылет…
