Мы кожны рух працоўны уплянуем,
Мы тэмпы працы нашае утроім.
ПРАЗ НЕКАЛЬКІ ДЗЁН
Над сусьветам плыла задуменная ноч,
Задуменная ноч ціха сеяла росы.
Неяк ветла шапталася сонная ціш
І халодна зарэлі халодныя зоры.
Задуменная ноч гаманіла з вясной,
Заклікаючы жыць, заклікаючы верыць,
Што ніводнае зерне парываў людзкіх
На загонах вясны не загіне.
Нястрыманы парыў маладога жыцьця
Перайначываў сьвет, перайначываў побыт,
І на кожным загоне колгасных палёў
Адчувалася сіла хады маладое.
Ясны месяц спакойна гадзіны лічыў,
Абыходзячы зорныя высі свайго цыфэрбляту,
Уліваючы ў мускулы ціхі спакой
І здаровыя сны адпачынку.
У колгасе вясной не палілі агня,
Па сыгналу зары пачыналася праца,
Па другому сыгналу там клаліся спаць, —
Ад зары да зары плянаваліся суткі.
Толькі ў гэтую ноч штось ня спаў аграном,
Штось трывожыла ціхія сны агранома…
Шмат разоў ён выходзіў з пакою свайго,
Бо яму не хапала ні сіл, ні паветра.
