А там, дзе дол травою зелянеў,
Пачуўшы гром і трактараў колёны,
На сенажаці ў табуне
З тугой зарзалі спуджаныя коні.
Яшчэ мацней загойсалі вятры…
А на палёх, з вясновае эстрады
Жывых пачуцьцяў сонечны парыў
Кранаў душу вытворчае нарады.
Тут руйнавалі побыт хутарскі,
Тут новы сеў колгасцы пачыналі,
Якога плён няспынныя вякі
Сваёй расой паіць даклеравалі.
Вясновы заклік новае зямлі
Кранаў жывое вострасьцю эмоцый.
І вось
На сход колгасьнікаў прыйшлі
Два абшурпаных пасялкоўцы.
На іхных тварах смутак зелянеў,
Нібы вада ў астоеных затонах…
1-ШЫ ПАСЯЛКОВЕЦ:
—Таварышы, дазвольце слова мне!
2-ГІ ПАСЯЛКОВЕЦ:
— Дазвольце нам ад нашага пасёлку!
1-ШЫ ПАСЯЛКОВЕЦ:
— Таварышы, парайце, што рабіць?
Ну як тут быць, як пераносіць далей?
Яшчэ мы сёлета ральлі
Не пачыналі.
