Пад гэтым сонцам, месяцам і небам,
Але прымаю ўсё, што ёсьць,
Прымаю ўсё што трэба і ня трэба.
І бог і чорт за чаркаю віна
За грэшны труп расцалавацца рады…
Тут заўсягды нікчэмная мана
Кумой даводзіцца асьвістанае праўды.
Любоў злачынству хіліцца чалом,
Як лебяда ў нахмураную восень,
Адно каханьне чыстае было,
І то за грошы, мабыць, прадалося?!
Вакол мана, сьмяртэльная мана,
Ня вер, інтэлігент, нічому дарагому!
Ў тваіх грудзёх каханая жана
Аддасца ўся нікчэмнаму, другому…
СІНІЦКІ:
— Максім Прахоравіч, канешне, добры дзень!
Маліцца ўздумалі, ці што якое?
АГРАНОМ:
— Хай тыя моляцца, што на сваёй сьпіне
Вязуць сьвятых скрозь райскія вароты,
А мы і так… Бо нашыя ключы
І вечны рай і пекла адмыкалі.
СІНІЦКІ:
— Канешне так, я разумею вас…
АГРАНОМ:
— Нічога, браце, ты не разумееш…
Ты вось патрэбен мне…
