Раскрыў мінуўшчыны гнілыя сутарэньні.
Я маляваў портрэт яго тады,
Калі сустрэў ён момант дагараньня.
Калі ён сам каля сваёй труны
Прайшоўся з маршам пахавальным.
ТУГА ЧОРНАРЫЗЬНІКА
(Монолёг папа Шалюты)
На дрэве новы ліст напіўся сокам сіні,
Сваю вясну пачаў на дрэве новы ліст.
Пад сьвіст вятроў,
Бяз мэты, бяз прытулку
У далі коціцца аджытае лісьцё.
Які тут сэнс?!
Каму патрэбна гэта,
Каб леташняй вясны адзіная краса
Даручана была вятром і глебе?
Каму патрэбна гэтая гульня?..
Вятры халодныя, як рукі белых трупаў,
Зграбаюць рэшткі даўняе вясны,
Каб на касьцёх красы былога часу
Узгадаваць інакшую красу.
Ці не таму і любім так вясну,
Ці не таму так востры адчуваньні,
Што з кожнага лістка глядзіць на нас
Пачатак і канец?..
Дык вось яна, вялікая вясна!..
Але вясна ня тая!..
Маёй вясны няма!..
