Старонка:Палі загаманілі (1930).pdf/22

Щалюту розумам ня скрыўдзіла прырода,
Ды толькі розум той жыцьцё не прыняло.
Ён ідучы да нейкай пэўнай мэты
Нясе туды і дружбу і штылет.
Так мэтэор разьбітае камэты
Блукае між орбітамі плянэт.
Ëн у „дваццаты“ помсьціўся чырвоным,
Пасьля за грэх учынкі палічыў,
З тае пары у мораках начы —
Пачаў маліцца гледзячы на зоры…
Вайсковы комунізм…
Як адарваны плён,
„Інтэлігенцік“ гіне бяз прытулку…
Купіў білет…
У глуш паехаў ён
Шукаць на вёсцы паратунку.
На вёсцы так-жа трэба хлеб і дом…
Не прадасі-ж ламаныя капрысы…
Лягчэй за ўсё
Зрабіцца там папом,
Дык ён папом і сапраўды зрабіўся.
Пасьля, набыўшы кніг,
Ён сеў за іх
Аналізуючы жыцьцёвыя пытаньні.
І хоць на скаце дзён сваіх
Адно ён вынес правільнае перакананьне:
Пачаў ён ня любіць і веру і папоў,
Ён сам, нібы абстракцыя крушэньня
Паганскай выдумкі вякоў —