Гэта старонка не была вычытаная
Грамады дзён прабеглі няпрыкметна;
Я з кожнай хвіляй болей адчуваю,
Што па касьцёх,
Што па касьцёх хаджу маёй вясны.
Прыемна пахне сьвежая зямля.
Зямля узорана тут працай колектыву…
Зямлі даручаць зерне…
І той,
Каго завем мы богам,
Ня можа перашкодзіць вырасьці
Тут важкім залацістым каласом…
................
О, памяць!.. памяць!.. памяць!..
Навошта адчыняеш мне крывавыя сьляды?!
Тут брацкі могільнік…
Вось дзесяць год мінула
З тае пары, як тут былі франты…
Я выдаваў тады чырвоных…
А завошта?!.
Які у гэтым сэнс?!
СІНІЦКІ:
— Сьвяты айцец!
ШАЛЮТА:
Ты да мяне, Сініцкі?
СІНІЦКІ:
Да вас, канешне, я да вас, айцец!
Таму, як з вамі бог,
А вы, канешне, з богам,
