СОРМАВЕЦ:
Ды замаўчы ты, годзе гарадзіць!
Аж прыкра слухаць гутарку такую!
СІНІЦКІ:
— Маўчу, маўчу!.. Дазвольце запытаць?
Мо‘ маеце ахвоту з дубальтоўкай,
Канешне, качак значыцца…
СОРМАВЕЦ:
— Маўчы!
Няма мне часу!.. Кліч сюды брыгады,
Хай адпачнуць, а гэтым часам тут
Мы зробім невялічкую нараду.
НЕ ПАЧЫНАЮЧЫ СХОДУ, Я ПАЗНАЁМЛЮ ВАС
СА СВАЯАСАБОВЫМ ГЕРОЕМ У МАЁЙ ПОЭМЕ
Шалюта — чалавек шляхетнага пакрою —
Інтэлігент з вілявасьцю старой.
Ня ён валодае сваім настроем,
А ім валодае настрой.
У гутарках — ён ганарлівы рыцар.
На справе — чалавек з гнілога карабля.
Усім ён можа палка захапіцца.
Усё ён можа адмаўляць.
Ён колісь быў поэтам саладжавым,
А потым з філёзофіяй дружыў.
Шукаў заўжды вялікай славы,
Хоць цэлы век зьняслаўленым пражыў.
Для нашых дзён — ён рэха тых акордаў,
Што прагучэлі нібыта праклён…
