Ніякі правадыр ніякае эпохі
Шчасьлівым так ня быў,
Як мы з табой…
АГРАНОМ:
— Ня захапляйся вельмі,
Мы толькі радавыя нашых дзён…
СОРМАВЕЦ:
— Але магутных армій… Нашы дні
У новыя аддалі дзьверы адчынілі.
Наш кожны дзень раўняецца эпосе,
А мы, ня людзі мы, а волаты вякоў,
Мы абганяем пляны меркаваньняў.
Мы сьвет пазбавілі ад погляду такога,
Што ўсім кіруюць інтарэсы „я“,
Што розум масы, наш грамадзкі розум —
Ніжэй ад розума забітага раба.
Мы давялі, мы паказалі сьвету,
Што ўсім кіруе клясавая воля,
Загартаваная у цяжкай барацьбе.
Непераможны мы, мы сіла нашай эры,
Сьвядомасьць нашу бойкі гартавалі,
Мы — моцны пульс вялікае зямлі.
АГРАНОМ:
— Нам пульсаваць ніхто не перашкодзіць,
А дзень… Наш дзень раўняецца нулю.
СОРМАВЕЦ:
— Нулю?!. Ты так глядзіш на нашы дасягненьні?!
І гэта ты, савецкі аграном?!
Ты проста чорныя адзеўшы акуляры
