АГРАНОМ:
— Ня веру я!.. Хоць пачуцьцё былога
Заўсёды можа зноў загаманіць.
Бывае розны гром і розныя навалы…
І вось у рытмах вольнае стыхіі,
Ці гэта рытмы ветру, ці вады,
Я чую крокі блізкай навальніцы,
Я чую рэха дальніх пяруноў.
СОРМАВЕЦ:
— Максім Прахоравіч, якое навальніцы
Ты чуеш сёньня блізкую хаду?
Ты, мабыць, недаспаў?.. А мо‘ прылёт вясьнянак
Зрабіў цябе і лірыкам… І крышку дзіваком?..
… Паспаць-бы, брат, паспаць!.. Я некалькі начэй
Не дасыпаю…
АГРАНОМ:
— А што перашкаджае
Табе спакойна спаць?
СОРМАВЕЦ:
— Вясна, браток,
Ударная вясна мне спаць перашкаджае.
Удзень я кожную хвіліну на нагах, —
Уважліва гляджу за кожнаю брыгадай,
А ночы я праводжу за сталом,
Мяркуючы, як лепей скарыстаць
Ударную вясну ударнае эпохі.
Вялікі час!.. Адказныя гадзіны
Жыцьцё нам даручыла перажыць.
