Старонка:Пад родным небам (1922).pdf/56

— 52 —

Жыцьцём ты напоўнен, як хмелем,
Іскравым і шчырым вясельлем, —
Загадкі жыцьця зразумелы.

1922 г.

|}

∗     ∗
∗

Я — спадчына вякоў, сын даўных пакаленьняў,
Я — быстралётны цень тысячалетніх ценяў,
Я — хуткамігі блеск ранейшых мігаценьняў;

Я тку далей узор няскончаных тканінаў,
Я — няпрыметны плынь стардаўных ручаінаў,
Я — кволая трава вячыстых лугавінаў.

Я рвуся ў даль зары да новых таямніцаў,
Хачу дастаць вады з няведамых крыніцаў,
Хачу дастаць агню з высокіх зараніцаў.

Хачу парваць ланцуг тысячалетняй сталі,
Хачу прабіць сьцяну да новых сьветлых даляў,
Хачу, каб мерцьвякі ў адвечным сьне маўчалі.

А мерцьвякі жывуць у кожным маім кроку.
Іх водблескі мігцяць з майго жывога вока,
Ўва мне і пада мной, і нада мной высока.

У голасе маім, у кожным маім стогне,
У думках, у крыві, ў трывожным забабоне —
Яны кіруюць мной — я вечна ў іх палоне.

1922 г.

∗   ∗
∗

Сум сьмерці і радасьць жыцьця
У сэрцы на шалях ляжаць.
То сьмеласьць, то страх забыцьця —
А шалі дрыжаць і дрыжаць…

Цьма ночы і водблескі дня
Ткуць ніці пад ціхім агнём.