Далі трывожылі сінімі дахамі,
Процьмай бязьмежнаю, белымі страхамі,
Псальмы паўночныя — ягадкі сьпелыя —
З неба вярнуліся асірацелыя.
Песьня за песьняю ўніз пакацілася,
Сэрца ад жаласьці ціха разьбілася.
|}
|
За мною курганы вячыстыя,
Наперадзе — далі квяцістыя,
На ростані я — дзед вандроўны.
Адкуль і куды, з якой мэтаю,
Пад тайнай якою плянэтаю
Мяне вядзе ў даль шлях няроўны?
Іду я маленькай крапінкаю,
Плыву я драбнюткай краплінкаю
Пад бурай-віхурай жыцьцёвай.
Чаму і нашто, кім скірованы,
Пад зоркай якою захованы.
Хто шэпча над шляхам замовы?
.............
…А досіць адзін прамень слонка,
Бурлівага сэрца гамонка, —
І гінуць, як цені, пытаньні.
Усё тады ясна на сьвеце,
Жыцьцё разумеюць і дзеці,
Слабеюць душы нараканьні.
Жывеш, нібы краска на ніве,
Як дуб на паляне, — шчасьлівы,
Як бура — адважны і сьмелы,
|
