Старонка:Пад родным небам (1922).pdf/45

— 41 —

Люду гаротнаму казкі,
Сны даравала і ласкі:

Перад замучаным вокам
Гордым стаяла прарокам;

Клікала ў бой на змаганьне,
Клікала з раньня да раньня;

Звала на сьвежых магілах,
Кроў запаляла у жылах;

Гымнам варожыла сэрцы,
Каб не баяліся сьмерці.

1922 г.

|}

ШАТАН СЬМЕРЦІ.

Над зямлёй нясецца чорны шатан сьмерці,
На кані скрыдлатым пяруном грыміць.
Неба запалала, неба разарвецца, —
Ўся зямля ў трывозе, як дрыгва дрыжыць,

Над зямлёй нясецца жудасная смага.
Туманом вільготным абхапіла сьвет,
Злыдні разгарнулі залатыя сьцягі,
Сьмерць касою піша мсьцівы свой завет:

«Кроў, агонь і гібель — сэрца майго мэта!
Стогн, кананьне, трупы — асалода мне!
Мне, як сьведкі, служаць страшныя камэты,
Льюць агнём па небу ў ночным ціхім сьне».

«Чалавек няшчасны, выпі коўш паўнюткі!
Гэй, хутчэй за працу, гідкі, дзікі кат!
Кроў, агонь і гібель, запануйце хутка!
Забівай адважна брата свайго, брат!»

1916 г.