Гэта старонка была вычытаная
— 35 —
А саколік, а Міхалка
Хоць бядак, але прыгож.
Сэрца рвецца на кавалкі,
Вочы мутныя ад сьлёз.
А тымчасам родны бацька
На дачку, як воўк, глядзіць.
«Мая воля, каб це’ качка!
Пойдзеш, гадзіна!» — крычыць.
А муж гладзіць плех бліскучы
З відам: «я вам не прастак»,
Лічыць золата у кучы,
Доўга кашляе ў кулак.
А дзяцюк ад буйнай злосьці
Няпрытомны, ўвесь дрыжыць.
«Я яму раздроблю косьці!
З ёй стары ня будзе жыць!»
Сьціснуў ён кулак дубовы,
Загарэўся, як агонь;
Лыпіць вочы, хмурыць бровы.
Ой, задумаў штосьці ён!
1914 г.
|}
|
МОЖА БЫЦЬ… Можа быць — родны тата, Можа быць — мая хата Можа быць — без хаўтураў |
