— 28 —
Да поўначы ледзь загаілісь;
Асталісь нязначныя плямы.
Вышаў воўк на лясную паляну.
Ён крокам бягучым
Да рэчкі дыбаў. І сьвяцілісь
Галодныя вочы вуглямі.
На лёд кінуўся шэрай стралою
З абрыву імпэтна;
І жудкая доля сустрэла,
Маркотнага сына гушчару;
Ценькі лёд ён прабіў пад сабою
І папаў няпрыкметна
У проруб зьлягка зьледзянелы,
Воўк здаўся, як здрады ахвяра.
Ледзь пасьпеў ён з вады паказацца,
Выцьцё задрыжала —
І згінуў пад лёдам навекі
Так шпарка, аж пошчакі з бору
Ня здолелі йшчэ расплывацца.
У роспачы млела
Выцьцё, нібы ойканьне зьдзекаў,
Нарэшце сканала ў прасторы.
Воўчы сьлед знакам страху панурым
Гладзь сьнегу шурпаціць.
Лунаюць вакол таямніцы,
Жуда, цішыня, нібы совы.
Хвоі-ведзьмы шапочуць хаўтуры,
Як дзеці па маці.
У небе кроў зорак ірдзіцца,
Кідае рубіны ў дуброву.
1921 г.
|}
|
У БЕЛІ. Ня казка, ня сон, не малюнак, |
