— 29 —
Бы мармур у вэльмах празрыстых,
У кволых, міглівых і чыстых,
Купаецца места ў тумане.
Куды толькі вока ні гляне, —
Ўсюль бела-бялютка. Бы цуды
Зьявіліся раптам усюды:
Здаецца, ня гмахі, а зданьні,
Во — зьнікнуць, — іх раптам ня стане.
Ня вежа, на пляцы між дротаў,
А воблік вялізнай істоты
На гурбы ў цішы паглядае —
Во — нікне, во — гіне, во — тае…
На ёй гусьлі — дроты нямыя, —
Бахматыя струны шкляныя, —
Нячутна іграюць хаўтуры
Паміж заварожаных мураў.
А воддаль высокія дрэвы
Стаяць, як царэўны, як дзевы
У шоўкавых вопратках з пуху,
Як лёгкія, ціхія духі.
Во — зараз з зямлі адарвуцца,
На скрыдлах ўвыш панясуцца.
Між хвальбаў галін пераліўных
І кволых, і лёгкіх, і дзіўных
Вароны, — як чорныя стужкі, —
Гавораць жалобы-задушкі:
«Кра-кра». Гутарлівыя цёткі
Разводзяць цікавыя плёткі
Аб тым ды аб сім мовай сьмелай.
Выразны на колеры белым
Іх чорныя плямы цяжкія.
Чытэльныя знакі такія
Малююць на сьветлым на полі
Чарнюткім, як сажа, вугольлем
Размашыстым, кемлівым штрыхам
У стылю «Модэрн».
