|
Сіва-сіняя поўнач задумна
Глядзіць з-пад карчышчаў
На, зоркі — крывавыя краскі
Нябёснага поля нямога.
Хвоі, — ведзьмы праклёныя, — сумна.
Між сьнежных замчышчаў
Зацішна стаяць, нібы маскі
Да байкі, да сказу страшнога.
Нявідочны хтось даль аздабляе
Блакітам яскравым,
На кволых пушыстых абшарах
Ткуць лёгкія полагі цені.
Цішыня мёртвым крокам гуляе
Па дрэвах кудравых
І сее навокала мары —
Пшаніцы бруштынавай жмені.
Ціха туліцца рэчка да бору
У няведамым страху.
Сталёвая покрыўка з лёду
Ёй грэе азябшыя плечы:
Прышлі ў дзень рыбакі з касагору:
Праз сьнежныя гмахі,
Прысталі, як пчолы да мёду,
Прырвалісь, як воі да сечы;
І давай лёд калоць зубам-ломам,
Рубаці сякерай,
Акудай-пілой пілаваці, —
Аж пот акрапляў ім бароды.
Вада бухала ўверх жыжай-комам
І лезла бяз меры,
Пачала сяброў аглядаці,
Бы сьвет ўжо ня бачыла годы.
І кародзілісь прорубы-раны
На карку балючым,
|
