— 26 —
На адзінокіх пуцінах.
Ой, разгулялась мяцеліца,
Ў шматы рве гладкую бель
На барадатых купінах.
Сьнег…
Носіцца, носіцца, носіцца,
Ў дзікай шалёнай гульні,
Круціць на розныя лады.
Моліць гасьцінец і просіцца:
«Жартачкі, цэлыя дні
Будзь падарожнікам здрадай!»
«Вабіш іх бельлю сьнягоў,
Вабіш іх гладзьдзю бліскучай,
Каля лясных берагоў
Ёлкаю дражніш скрыпучай».
«Дзін-дзін — званочак зьвініць,
Лясь-лясь — драцянка ляскоча,
Дрыж-дрыж — каняка дрыжыць,
Стоп-стоп — у яму йсьці хоча».
Кліча хтось з глыбі хваёў,
Кліча, заве па імені,
Кліча ў гушчар фурманоў, —
Проста, ня знойдзеш збавеньня.
Гінуць у белых палёх
На мягкапушных пярынах,
Гінуць у белых агнёх,
Ў ярка-сівых дамавінах.
Вея шапоціць ім сны,
Белыя, сьнежныя казкі.
Стыгнуць, гібеюць яны
Пад заварожанай ласкай.
1921 г.
|}
