Гэта старонка не была вычытаная
— 25 —
Мо’ гэта скарб заварожаны,
Кволыя пэрлы маленькія
Падаюць з неба, як шрот?
Мо’ гэта белыя зорачкі?
Мо’ гэта з воблачкаў пчолачкі?
Мо’ гэта райскі бабок?
Мо‘ гэта кветкі крыштальныя?
Шлюбныя вэльмы русальныя
Хтосьці скубе на пылок?
∗
∗ ∗ |
Сьнег…
Падае, падае, падае.
Ткуць абрусы на зямлі
Ведзьмы-ткачыхі старыя;
Ведзьмы вялікай грамадаю
Дрэвы і хаткі сплялі
Ў цуды-курганы сівыя.
Сьнег…
Сеецца, сеецца, сеецца,
На расьцяробы, лугі
Праз невядомыя сіты.
Ў вочы мільгае, бялеецца;
Хорамы там — не стагі,
Волаты ўбраліся ў сьвіты.
Сьнег…
Кружыцца, кружыцца, кружыцца,
Беліцца мглісты абшар,
Стыгне, як бог мармуровы;
З ветрам між дрэвамі дужыцца,
Бухае белы пажар,
Млее асілак хваёвы.
Сьнег…
Сьцелецца, сьцелецца, сьцелецца,
Божа пярына — пасьцель
