— 23 —
Няхай ужо скарэй над жудасным абшарам
Праносіцца, як здань, зімы сьняжысты гуд.
Няхай ужо скарэй пад ільдзяным пажарам
Палоніць шыр зямлі бялява-пухкі цуд.
Ой, хочацца ў глушы паслухаць веі казку,
Пабачыць блеск сьнягоў пад сьпевам завірух..,
Мільгніце, матылькі — сьняжынкі, — неба краскі,
Ляці скарэй, зіма, як белазорны птух!
∗ ∗
∗ |
Між поля, між балот, сярод лугоў-далінаў
Імчыць вясновы шлях, як доўгалежны пас.
Бы волат малады, ён дрэмле між хацінаў,
Ляжыць ён — у вадзе затоплены абраз.
Ён з-пад вады блішчыць бруском з ільдоў каравых,
Па ім сьляды лапцёў, знак срыбных палазоў,
Са шляху хваля вод вясновых сініх, жвавых
Сьцірае сказ зімы, пісьмёны маразоў.
А сонца б’ець агнём ў волава паводкі,
Бы дарагі мэтал, растаплівае лёд.
Мільгаюць па вадзе над вешнім полем лодкі,
Цяпер, як акіян жвіровы летні брод.
А птушкі ў вышыне наладжываюць сьвята,
Рыхтуюць над зямлёй вясновы зычны баль.
А даль аж сьлепіць зрокі — даль яснатой багата,
А неба над зямлёй празрыста, як крышталь.
Няхай ужо скарэй зазелянеюць ўзгоркі,
Хай выб’е ўверх мяжа пралеску хоць адну.
Ідзіце на зару, дзяўчаткі, кветкі, зоркі!
Ідзіце на гумно і гукайце вясну!
1922 г.
|}
|
СЬНЯЖЫНАЧКІ. Сьняжыначкі-пушыначкі, |
