Старонка:Пад родным небам (1922).pdf/26

— 22 —

Сполахі-страхі лунаюць над блізьзю, над шырай, наддаляй
Птахамі жудаснай сьмерці да могліцаў шэрых прыпалі,
Крыж каля крыжа чарнее, бы шэрагі шыбельніц-паляў.

Здані вылазяць са шчылін з палудзеных шчытных заховаў,
Цёмнай сям‘ёю блукаюць і шастаюць дрэвам хваёвым.
Сосны вядуць свае шэпты працяглаю песьняй-замовай.

Чорныя сейбіты ночы пануюць да самага раньня, —
Покуль над рэчкай журблівай ня блысьне сівізна ў тумане,
Покуль пажарышча неба на роснае поле ня гляне.

Змрокі тады прападаюць, як быццам валокны з вільготы,
Змрокі тады трацяць сілы, бы раніцай сны і дрымоты,
Змрокаў тады праглытае пявучы абшар срыбна-злоты.

1922 г.

|}

БЕЗДАРОЖЖА.

Між поля, між балот, сярод лугоў-далінаў,
Як вялізарны вуж, ляжыць васеньні шлях;
Разьлёгся жабраком уздоўж гняздоў-хацінаў,
Пад сеткаю вільгот яго трывожыць страх.

А плечы яго скрозь паранілі калюгі,
Каменьні, гразь па ім — апраткаю жуды.
А на яго грудзёх фурманкі, як зьвяругі,
Прабілі пругкі слой, углыбілі сьляды.

Пад ціскам кол і ног, пад цёпканьнем марудным
Балюча крэхча шлях і пырскае гразёй;
І заглушае боль віхром гушчар бязьлюдны,
І неба льець па ім дажджліваю крывёй.

Так дзень за днём брыдзе ў васеньняй непагодзе
І затул е шлях імглістым туманом.
Вятрышча круціць лес у вечным карагодзе,
Вакол наводзіць сум галошаньнем-выцьцём.