— 124 —
Над бялявымі гурбамі сьнегу
М яцеліца-ведзьма насілась
На Жудасьці скрыдлах.
А Жудасьць падобна была
Да камэты-мяцёлкі
З мядзянымі дошкамі-скрыдламі.
Гулка зьвінелі і дзынкалі скрыдлы,
Як бляха сарваная ветрам
З высокага даху.
Шырокім шкляным абрусом
Над ведзьмай плыла
Ашалеласьць.
Стаяла між небам з зямлёй
Ашалеласьці злой сьветазмрочнасьць.
І спала ў заховах жар-сонца
Паўднёвай гадзінай.
І спаў у заховах жар-месяц
А поўночы сумнай.
II.
Мяцеліца выла.
І ціха-галоснае водгульле
Дзікага стогну яе
Буйным градам бражджала
Аб сьцены нямыя
Дрымотных абветраных даляў.
Насілася ведзьма-Мяцеліца,
Зблутала неба з зямлёй
У вадзін дзенна-ночны адсьвет.
І збаўтаным вялікім яйцом
Увесь сьвет выглядаў.
А сьнег,
Як пякельная манна,
Як шрот сьлепа-белы,
Сяваўся з высотаў імглістых