— 123 —
Мяцеліца ймчалась па сівай пустэчы.
І брызгі ільдзяныя мглы срыбна-мутнай
Сявалісь вакола з застыўшых яе
Страшных бельмаў.
Мяцеліца ў правай руцэ
Адзічэлы трымала Мароз,
У левай руцэ шчытна Сівер
Хаваўся.
Мароз выглядаў расамахай
З агнёва-сапфірным узрокам.
Ён шэраньню сыпаў
І ляскаў клыкамі.
А Сівер меў выгляд
Жывой цёмна-сівай арліхі.
Ён дзюбам сталёвым вастрыў
Спрунжыновыя кіпці.
Ў заўлоньні Мяцеліца
Голад туліла:
То клык быў пажоўклы,
Гнілы.
І клык гэты рос,
Падымаўся у рог у аленьні.
А з рога ён вырас у дрэва,
Якое стаяла між небам
З зямлёй і труіла паветра.
У высахшай, смаглай губе.
Злой Мяцеліцы-ведзьмы
Гнязьдзілася Сьмерць.
Бясколернай параю,
Ценем бязвыглядным
Гойсала Сьмерць.
Хто дыхаў паветрам,
Атручаным Сьмерцьцю, —
Адразу канаў.
