— 122 —
Бяз вопратак на попеле халодным,
Віселі грудзі, як пустыя торбы,
А валасы скалмачаныя прэлі;
Сукой пабітай брыдка выгіналась,
Вачыма цмока ўкол сябе ўзіралась;
Распусным голасам сьпявала песьню:
— Я прадаю душу сваю і цела!
Хто хоча — хай ляжыць са мной ў любові
Ля бойніц мест, на торжышчах, пад храмам.
Належу ўсім — хто плаціць мне дынары,
Сабе самой я толькі не належу. —
— О, свой народ, як блудніцу, тут бачу! —
Казаў прарок у сэрцы. Красавалі
Крыніцы сьлёз ў вачох прарочых, вешчых,
І кроў ад ран ў грудзёх яго кіпела,
Жалоба поясам яму служыла,
Яго душа купалася ў пакуце.
І вопраткі свае прарок парваў на шматы,
Хаўтурны звычай рыхтаваўся ладзіць.
Прарок ня зьвёў вачэй. І што ён бачыў? —
А во’ што бачыў ён: Зарніца ў небе.
Усходзіць сонца. Голуб беласьнежны
Лунае над аўтарам і гаворыць:
«Спакой і міласьць я людзям дарую,
І будуць чысты й рады ўсе, як дзеці.»
Прарок ад сэрца, крыкнуў слова «аман»!
Сьвяціла сонца над аўтаром божым.
1921 г.
|}
|
ГОЛАД. I. Мяцеліца выла. |
