— 121 —
І гнеў і злосьць ў грудзях яго кіпелі,
І слабасьць поясам яму служыла,
Душа яго купалася ў нядолі.
Ледзь мігацеў агонь. Вугліўся слаба.
З аўтара хварбы зьніклі. Пацямнела.
Прарок ня зьвёў вачэй. І што ён бачыў? —
А во’ што бачыў ён: Ляжаў падцёлак
На божым на аўтары златакуты.
Вачыма сытымі глядзеў у цемень.
Пажоўклы блеск мэталу одсьвет сеяў —
То золата агідны, бледны промень.
Падцёлак чалавечай гордай мовай
Загаварыў: «Чалом перада мною
Усе! Я — бог нябёсаў і зямліцы!
Мне фальшам вы служэце, грэхам, блудам,
Крывёй! Маліцеся ўсе мне! Адвечна
Грызьці вы будзеце мяне — а голад
Ня сьціхне. Цёнгля піць мой сок атрутны
Вы будзеце — а смага не пяройдзе.
Заўсёды будзеце капаці скарбы
Мае — ўсё будзе мала. І над вамі
Нябёсы будуць з медзі. І пад вамі
Маць-глеба будзе з скалак. Рэчкі поту,
Крыві, смалы затопяць вашы хаты.
Праклёны сьмерці вас агорнуць цьмою!»
— О, свой народ, як быдла, я тут бачу! —
Казаў прарок у сэрцы. Красавалі
Агні жуды ў вачох прарочых вешчых.
Абураньне ў грудзях яго кіпела,
Балючасьць поясам яму служыла,
Душа ірвалась з гора на кавалкі.
Цямнютка-цёмна на аўтары стала, —
Ад полымя ні знаку і ні сьледу.
Прарок ня зьвёў вачэй. І што ён бачыў? —
А во’ што бачыў ён: На тым аўтары
Ляжала вужам блудніца-жанчына.
