— 120 —
Прарок ня зьвёў вачэй. І што ён бачыў? —
А во’ што бачыў ён: Агнёвы, пышны
Стаяў на тым аўтары леў-асілак.
Вясёлкавыя хварбы хвалявалісь
На цудна-пекным целе. Дыямэнты
Мігцелі ў пасмах барады шырокай.
Мядзяна-сонечныя вочы лева
Маланкі сыпалі. Магутнасьць, гордасць
У рухах люстрыліся гожых. Вокам
Дазорным ён блішчаў на ўсход, на захад,
На поўнач і на поўдзень, і рычэў ён.
Грымоты пыхалі з атхлані-глоткі.
Будзілась неба, і зямля ад страху,
І сполах сьмерці сеяўся бязьмежна.
Зьвяры і людзі, дрэвы і каменьні
Дрыжалі, як галіны пад віхорам.
— О, свой народ я бачу левам гордым! —
Казаў прарок у сэрцы. Красавала
Вясёласьць у вачох прарочых-вешчых,
Удзячнасьць у грудзях яго кіпела,
Адвага поясам яму служыла,
Душу яго купала мілаваньне.
Вось пабляднеў агонь, здрабнеў удвойчы.
Зьбяднелі хварбы на аўтары божым.
Прарок ня зьвёў вачэй, І што ён бачыў? —
А во’ што бачыў ён: Агнёвы, дзікі
Стаяў на тым аўтары ліс. Калёры
Мянялісь на яго нязграбным целе:
Руды, бялявы, папяловы, цёмны,
Пажоўклы, буры, сівы, каштановы.
Няшчырасьць, хцівасьць, фальшы, сполах, роспач
Глядзелі з лісіх воч. І забрахаў ён.
— О, свой народ я бачу лісам хітрым! —
Казаў прарок у сэрцы. Красавала
Журба-туга ў вачох прарочых, вешчых,
