|
Душа і сэрца, праўда і аздоба
Народу божага, яго карона, —
Прарок, — вяшчун сьвяты, — ўтаропіў зрэнкі
Арліныя свае на пышну чырвань
Аўтара; на агонь, што цягам рваўся
Палаючым драўлякам к люстру неба;
Туды, дзе пэрламутравая брама,
З аблокаў шлях тралюе к бацьку-богу,
Агонь ахвяр атулен быў у белі,
Ў абрусе з дыму. Віўся дым пахучы,
Хальбанай, ладанам хмяліўшы. Вокал
Агнішча на аўтары ёй кружыўся,
Бы плойма сокалаў імпэтных, дзікіх.
Прарок ня зьвёў вачэй з іскравых птухаў,
Што ўвысь насілісь над харомам-гмахам,
Што адбівалі бель Ліванскіх горкаў,
Абшар далінаў, рэчак, пожняў. «Сьвят! Сьвят!» —
Казаў прарок у сэрцы. Водгук даляў
Адповедзь гукнуў: «сьвят! сьвят! сьвят!» І сьціша
Паўночы ў шоўк цямнявы абвярцела
Даліны, нівы, горы. На аўтары
Агнішча забуяла. Мігацела
Квяцістым макам, райскім, вялічэзным.
|
