— 118 —
∗ ∗
∗ |
А прарок сорак дзён, сорак ночаў
У самоце між скал вандраваў;
І крумкач, чорны птах, шчыр-ахвоча.
Сілкаваньне яму падаваў.
Прарок спаў на пяскох на узгорных,
Было неба яму дываном;
Дзікі зьвер слугачом быў пакорным,
Было мора яго пястуном.
Вецер поўначы нёс, як на скрыдлах,
Мужа гордага край ратаваць:
«Мой народ! ці яшчэ не абрыдла
Так бязглуздна бакі абіваць!»
«Мой народ! ты забыў свайго бога,
Агляніся хоць раз-жа кругом, —
Ты загаціў брыдой шлях-дарогу,
Натварыў у шатрох гвалт-садом!»
«Сэрца сохне ў грудзёх, нібы глінка,
Вочы сьлепнуць ад сьлёз, хмельных сьлёз;
Твае вушы тырчаць, як скарынкі,
Шарсьціною, як зьвер, ты аброс.»
«Ты у блудніц гнілых у палоне,
Ты цалуеш пясок іх сьлядоў;
І палын расквітнеў на загоне
Гарапашных бацькоў і дзядоў.»
«У палацах тваіх расамахі,
На аўтарах вужы зіхацяць;
На таржышчах гудзяць цені-страхі,
І на попеле хат тваіх сьпяць.»
«Зьнішч Тамуза гняздо і бажніцу,
Яго блудніц спалі на агні!
Над табой сонца зноў заіскрыцца).
Будуць радасьці зноў на зямлі!»
