— 117 —
«Што рабіці, о, Божа Егова?
Ад паганшчыны дай нам захову!»
І дзесяць юнакаў ліванскіх
Паслалі спаліць страшных ведзьмаў. —
Юнакі назад не вярнулісь.
І дзесяць мужоў спрабаваных
Паслалі забіць шкодных ведзьмаў. —
Мужы там усе засталіся.
І дзесяць сівых вояў божых
Праклясьці паслалі тых ведзьмаў
Ад вояў ні слуху, ні духу.
Пустэльнікаў-постнікаў дзесяць
Паслалі туды на праведкі. —
Ніхто ня убачыў іх болей.
Жрацоў ад харому сьвятога
Паслалі туды паглядзеці. —
Прапалі жрацы, нібы цені.
∗ ∗
∗ |
Плодзілісь грахі ў краіне,
Як сабачыя грыбы;
Па узгор’ях, па далінах
Сохлі нівы ад журбы.
Нечысьць саранчою-хмарай
Ела старых, маладых:
Сьмерць плыла пякельнай марай
Па сялібах па пустых.
І загневаўся Егова:
«Дзе прарок мой? Дзе мой цуд?»
І насупіў свае бровы,
Азірнуўся туд і сюд.
І рыкнуў, як леў пустэчы,
І раздаўся трубны згук.
Нібы вой у дзікай сечы,
Бог нацэліў сьмертны лук.
