— 111 —
«Няхай-бы зусім ня трывожылі сэрца прарока,
Няхай-бы зусім не праменілі вешчага вока,
Няхай-бы зусім ня блішчэлі, як анёл з аблокаў!»
«О, лепей мне быці аленем у гушчы дрымотнай,
О, лепей мне быці птушынай над логам балотным,
О, лепей мне быці жывёлкай пад корнем вільтотным!..»
Як макі чырвоныя, раптам крывавяцца раны.
Душа акрыляецца сілай пакуты нязнанай.
У сэрцы гаворыць ён: «Прэч, дух вялікіх абманаў!»
«Ёсьць вера, мой Пан, гэта вера — ў душы чалавека.
Ёсьць міласьць, мой Пан, гэта міласьць — ад веку да веку.
Ёсьць праўда, мой Пан, гэта праўда — адвечная лека.»
І песьняй зрабілісь страшэнныя стогны пакуты,
І мёдам гаючым — пітво злой, сьмяротнай атруты,
І сонечнай воляй — на целе вяроўкі і путы.
І сонца агнёвае сэрца Прарока спаліла,
І вецер надвоблачны глынуў Прарочую сілу,
І цуд небаколерны зьяў над Прарочай магілай.
1912 г.
|}
|
ТАМУЗ І ЕГОВА. На высокім узгорку расьце кіпарыс, Там на камені побач цар Тамуз стаіць, — Бог, здаецца, крывавы — купаўся ў крыві, |
