|
Жалоба і страх панавалі на ціхіх далінах,
На сьветлай расе, на квяцістых кусткох, на расьлінах,
На, ўзгор’ях-скалох, на зялёных, пахучых галінах.
Жалосныя скаргі імглою над полем луналі,
Як жаўранкі-птушкі, насіліся ў сінія далі,
І вахталісь дрэвы ад стогнаў, як божыя шалі.
Туга і самотнасьці млелі, як цені паўночы.
Мігцеліся сполахі, быццам прарочыя вочы.
Ой, будуць пакутнасьці… Пан паднябесны так хоча…
А Сын перамог і пакусы і вабы зямныя.
Ў пакутных вачох, нібы голубы белыя тыя,
Адсьветы цьвілі — пакорнасьці думкі сьвятыя.
З грудзёў вырываліся слабыя енкі і крыкі:
«Яшчэ мукі… болей… Ты праў, Божа добры, вялікі!
Мілосны, ратуй-цёмны люд ашалелы і дзікі…»
Глядзелі ў таёмнасьці вочы Прарока і Бога:
Ён бачыў вялікую, змрочную далеч-дарогу,
Ён чуў песьню вешчую, слова анёла сьвятога.
Адвечнасьць плялася над слабым жыцьця мігаценьнем,
Ён сэрцам чытаў летапісы вякоў-лятуценьняў,
Ён бачыў душой усю процьму людзкіх пакаленьняў:
Агні і пажары, і кроў, і крыжы, і паходы,
І зьдзекі, і гвалты, зьдзічэласьці з родаў ды ў роды, —
Жывуць між сабою, як стады зьвяругаў, народы.
|
