Йдзе ратай на свой шнур і глядзіць угару, —
Песьня сэрца трывожыць, няйначай.
То пяе над ральлёй псальму-гымн на зару
Птушка-жаўранак, кружыцца, плача…
Ў сіьн-блакіце нябёс млее пурпур зарніц,
Шэрай кропкаю туліцца птушка,
На зялёнай мяжы паміж рос-агнявіц
Ладзяць срыбныя краскі задушкі.
|}
|
Ў Ясных Крушнях у даліне
Стаіць бедная хаціна.
Як жабрачка — абарвана,
Як жабрачка — абматана,
Дзе карою, дзе гальлішчам,
Дзе аздоблена карчышчам:
Замест шыбінаў — анучы,
Замест даху — лапак кучы;
Пазапханы шчэлі сенам,
Аддае гнільлём са сьценаў.
Во’ рассыплецца, здаецца,
Як дзядок, уся трасецца;
Нейкім дзівам, нейкім цудам
Не рассыпалася ў груду.
Як парваныя аборкі,
Разьляцеліся падпоркі
І тырчаць ва ўсе староны
Як старыя забабоны
Ў галаве сівой бабулі.
Цесна, хатку апынулі,
Як нязнаныя істоты,
Нібы злыбеды, — бядоты:
Тут абсмалены калочак,
Там пакрыўлены кіёчак,
Камень круглы і пузаты,
Слупок трухлы, сукаваты,
|
