КОСТУСЬ. Ну, вось — гэта я так і думаў… Ты — выбачай — зрабіў вялізную абмылку, ажаніўшыся з Ядзяй, і вось цяпер у цябе зьяўляецца здаровае хаценьне паправіць гэтую абмылку. Але. Абмылку ты сваю паправіш, але не паправіш крыўды, якую ёй зрабіў…
ВАСІЛЬ. Крыўды?
КОСТУСЬ. Але, крыўды. Ты пойдзеш сабе ў сьвет адзін, вольны, такі самы, які быў раней, а яна застаецца тут з дзіцянём… Табе мора будзе па калены, тады як яна будзе тут цяжка прабівацца з дня ў дзень, бяз ніякай надзеі на сьветлую будучыну…
ВАСІЛЬ. Чаму ты так кажаш? Я-ж не сказаў, што пакіну яе назаўсёды. Я толькі пайду ў Менск, устроюся там, а пасьля яна прыедзе да мяне і будзем складна жыць. Вось толькі пастаўлю ў Менску на сцэне сваю драму… Ах, нашто я спаліў свае рукапісы! Але гэта нічога!.. Я хутка напішу ізноў усё, што спаліў, вось сягоньня навет пачну пісаць… Можа навет перад сваім выхадам у Менск пасьпею скончыць… Калі ў Менску ёсьць беларускі тэатр, ёсьць артысты… Там згуляюць…
КОСТУСЬ (апранаецца).
ВАСІЛЬ. Ты куды йдзеш? Пачакай крыху, не пакідай цяпер мяне аднаго. Так хочацца пагутарыць…
КОСТУСЬ. Іду папрабаваць шчасьця. У кішані пуста. Рэшту апошняга выйгрышу ўжо прайграў, засталося ўсяго колькі марак. Трэба паставіць усё на карту. Калі выйграю, дык вып’ем сягоньня за тваю падарожу і за… нашу згоду.
ВАСІЛЬ. Пачакай яшчэ хвіліну!.. Або не! Ідзі ўжо, лепш ідзі, я цяпер застануся адзін… буду пісаць…
