— Бух, бух, бух!..
А з боку дзесь далікатней троху пяе кулямёт:
— Т-т-т-т!..
Б‘ём аж на 6 вёрст. Гэта ці ня першы раз у нашай баявой практыцы.
Але потроху кананада сьціхае. Батарэйцы, ажыўленыя, пабаўленыя, адпачываюць. У вакопах мокра, гразка. На зямлю сьцелецца цямнота. Мінут цераз 20 пасьля пальбы прыбягае, высалупіўшы язык, уваўрэлы ардынарац 2-га дывізіёну: камандзір просіць нас не страляць, бо мы… паражаем сваю пяхоту. О, пракляты, як плашкаю бахнуў па цемені.
— Чаму ж ты пехатою?! Дзе твой конь?! — гатоў разарваць яго наш заўсёды спакойны капітан Сьмірноў.
— Пада мною забілі каня…
— Мы, вашродзь, не паражалі… у нас прыцэл i уравень… не таго… — мармочыць арудзійны фэрвэркэр Гладкоў, каб палягчэла хоць троху.
А з наглядальнага яшчэ пытаюцца: „Батарэя гатова?“ Адказваем: „Мы паражаем сваю пяхоту“.
Мёртвая ціша ў тэлефоне.
— Добрую работку зрабілі, калі сваю пяхоту… — крыва ўсьмяхаецца капітан Сьмірноў і сам бяжыць гаварыць па тэлефону. — „Камандзір пашлі на батарэю“, — перадае старшы.
А можа дывізіённы 2-га дывізіёну памыліўся? Ды быццам ня ўсё роўна, якіх людзей пабілі? Будзь проклята вайна!
Цёмна пісаць.
