Урэшце ўехалі ў вялікі нямецкі лес. Шмат вавёрак, птушак. Прабегла скрозь прасеку за ганей двое ад нас некалькі стройных дзікіх коз.
Далятае далёкая глухая страляніна з гармат.
XI
16 жніўня.
Учора па абедзе аж да вечару прастоілі з тэлефоннымі двуколкамі ў тым вялікім лесе. Набраліся страху. Пяхотная разьведка, як на аблаве, рассыпалася наўкол нас па лесе і скрылася з вачэй. Пасьля даўгога трывожнага чаканьня мы пачулі далёкую перапалку з карабінаў, потым паказаліся некаторыя разьведчыкі, сярод якіх былі лёгка раненыя з рукамі ці галавамі ў сьвежых белых бінтох. Раптам прыляцеў з лесу і наш камандзір з батарэйнай разьведкаю і раненым пяхотным афіцэрам. Усе прыехаўшыя былі ў прыгнечаным настроі. Некалі было пытацца, мы ў адзін момант зьвярнуліся, ударылі па конях і шпарка загрукацелі па роўнай і простай, як страла, шосы назад к батарэі. Не пасьпелі адскачыць і з паўганей, як на тым месцы, дзе мы стаялі, вораг стаў „крыць“ цяжкімі знарадамі, нязвычайнай, яшчэ нябачанай намі сілы. Лес загуў, напоўніўся гулам, трэскам і звонам. — „З фартоў шчупаюць“… — разабраў я пару слоў з нэрвовай гутаркі камандзіра з нашым старшым тэлефоністам, таксама спалоханым Лапцевым. З якіх фартоў, я ня мог зразумець: няўжо мы пасьпелі падкаціцца так блізка да Кёнігсбэргу?
