У казармы прыехалі ўвечары.
Тут я пачуў ад Шалапуты, што Франц-Язэп, ад неспакою ў гэткай старасьці, сканаў… „Бедны дзядуля!“ — пашкадаваў шляхетны юнкер нябожчыка, шляхетнага імпэратара. А хадзіў ён у гэты з даўжэразным вожыгам вакол вогнішча, на якім гарэлі кнігі з батарэйнага архіву. Паварушваў абгарэлыя пачкі і важна сапеў — асьветлены з аднаго боку, цёмны з другога.
Вячэралі мы ў цямноце, пад асіньнікам, што рос пры казармах. Гоман людзей, порсканьне коні…
Ужо й казакоў многа прыехала. Пасьля вячэры я ўбачыў колькіх і ў нашай казарме: у госьці к батарэйцам прышлі. Яны прыгожыя людзі, але вялікія брахуны: паважненька вярзуць усякую лухту, і лепей, як пан Дамброўскі, бо з жартамі. Спадзяюцца перавярнуць дагары нагамі ўсю Германію. Віхрастыя, з чырвонымі лампасамі, досыць рослыя, самавітыя.
Многа прыгналі і запасьнікаў — барадатых, гаспадарлівых людзей. Яны паважныя, маўклівыя.
Усе і ўсё перамяшалася ў казарме…
Потым — сон. Салдаты і ляжаць, і ходзяць, лаюцца, крычаць, пішуць на невялічкай шафцы століку лісты пры аднэй закапцелай лямпачцы (на ўвесь аграмадны пакой). І няможна было заснуць — будзяць бесьперастанку, шукаючы тых, каму ісьці ў нарад, на дзяжурства. Крыкі і лаянка.
Яшчэ два дні і дзьве ночы прашлі ў такім-жа вархале і гармідары. Шумныя, але пустыя і нудныя для мяне дні!
