Гэта старонка не была вычытаная
ГЛАВА IV.
Атъҍжджайимъ.
Жо́днаму журьба́,
Хто пиресяла́йицца.
Хима Йва́ниха.
Крэпка убивайицца.
Кали бъ, кажа, я йета лиха знала,
Я бъ жа свайой Дуни
Замужъ нитдавала,
Журицца па мнҍ,
Ня хоча тутъ заставацца:
Такъ заташнавала,
Што у ротъ ничо́га
Съ чацьверга ня бра́ла.
Высахла яна на былинку,
Ня спиць у начы́ ни на валасанку.
Охъ! дзҍтки, дзҍтки
Горя ма́тцы эъ ва́мы!
Затапи́ла мяне Дуня
Свайимы слиза́мы.
Ничо́га ни ка́жа.
Ничо́га ня про́ся,
Сядзя мо́ўчки на ла́ўцы,
Да — й, гало́ся.
Во прысьпҍла ўре́мъячка,
Во настаў дзянёчыкъ,
Прышо́ў и часо́чыкъ
Выҍжджаць намъ….
