Гэта старонка не была вычытаная
Ужо—й снѣ́даць панагатава́ли,
Ужо — й вазы паўвяза̀ли,
Тольки—еще коній ни пазапряга́ли.
Охъ и хто—жъ то
Кала́ мосту убиваи́цца?
Ни дачка йета зъ маткай праща́ицца,
То ўнука зъ бабусяй[1] разлуча́ицца.
Бабусичка жъ ты мая,
Ты жъ за мной и но́чачку ни ўсыпа́ла
Ты жъ мяне няду́жую даглядала!
На чужой старо́нцы
Куды жъ я галовачку прыхилю?
“Бду жь я туды горькай сирато́ю!…
Майе жъ роды цяжо́лые,
Бизъ цябѣ бабусичка
Мнѣ ня быць жыво́ю….
Лютая сьвякруха мяне ни узлюбила,
Бо́лшая нявѣстка за буза́нъ забила,
Мною тры зало́ўки, якь анучкай труць,
А якь занядужаю, мнѣ вѣры няймуць.
У сямъѣ мнѣ цяжка—
Заразъ я къ бабуси,
Прыйду къ йой,—паплачу.
Тольки жъ и уцѣхи
У яйе пабачу.
Я зъ йою у мѣсьцячку пагарюю,
Ліскавая словечка атъ яйе пачую…
- ↑ Повивальная бабка.
