Гэта старонка не была вычытаная
Во якъ за тры мѣсяцы
Бѣднаго ссушыла,
Йонъ ажъ учарнѣ́у,
Ху́нта хлѣба за нядзѣлю.
Можа, йонъ ня зьѣў.
Божачка жъ мой Божа,
Штожъ йета будзье!
Ужо — й во̀сянь; пачали ярь жаць
А нашай бумаги усо ни чуваць!
Ужо й Зе́мській дзиваваўся,
Куды тэй ука́зъ задзива́ўся,
Адля самъ распазнаў,
Што указъ расуській
У чужой у во́ласьци
Падъ сукно́мъ лижа́ў.
Штобъ тымъ руки падсыхали,
Што яго падъ сукно паклади.;
Намъ жа трэба лѣ́цячка рабата́ць,
Нѐчага жъ намъ будзя
У лѣ́ваю руку ўзя́ць.[1]
Во за йетымъ самым,
Охъ яхъ бидава́ли!
На прывядза Богъ,
Ко́льки му́ки мы прына́ли.
Вотъ — жа на паслѣдакъ,
Й намъ прыказали,
Штобъ пасля Прячы́стыя разгавѣ́ўшысь,
Мы на палуста́накь прыѣджа́ли.
- ↑ Т. е. въ правой рукѣ́ ложка, въ лѣ́вой хлѣ́бъ.
