Што рабочая моц паканае,
Хоць ня мае аружжа, гармат.
Хто пярэча — той хоча, знаць, сонка
Альбо час затрымаць у бягу.
Ці машыне, што прэцца так гонка,
Падстаўляць з злоснай мэтай нагу.
Бажавольнік такі сьмехатворны,
Ён ні вораг, ні грозны сілач,
Ён ні шэльма, ні белы, ні чорны,
А дурны, як з асіны таўкач.
X
Ў Заходняй Беларусі гэткі суд,
Панскі суд канчаецца расстрэлам
Тым, хто хоча скінуць мулкі іх хамут
Бо апека іх астачарцела.
Драгка загрудкі валтузіць беларус
Акупанта, што налёг з-за Буга.
Не адзін склаў косьці барацьбіт-гарун; —
Прагавіт на трупы пан-падлюга.
Ня зьлічыць тут за Савбеларусь ахвяр
Па астрогах, перасыльных, пушчах.
Марш хаўтурны і сяброў прамовы жар
К ім няведамым ніяк ня-луча.
На прадсьмертны іх бунтарскі заклік, бой
„Ура“ ня крыкне ані Кім ні Акцябрына.
І ня прыдуць саветчане табалой
На магілу сумнай гадавінай.
Што-ж памерці добра, нават трэба
За то, што шляхам вечнасьці ідзе.
