Старонка:На паняволеных гонях (1928).pdf/64

Доўгі час па дрыгве я брадзіла.
Быў няпэўны і зыбкі мой шаг.
І дарма надрывала я жылы.
Выхад гору шукала ў сьлязах,
Толькі ён, Ленін, бацька працоўных
На грунт цьвёрды паставіў мяне,
Каб узьняцца магла веры поўна
К недаступнай для вас вышыне.
Знала мукі, пакуту, цярпеньне,
Зло змагала дабром у жыцьці.
Вам прасіць у мяне выбаўленьня,
Ня судзіць па бязглуздай стацьці.
Каб для вашай душы вушы сталі
Бы раскрытыя дзьверы, праход,
Чуйце голас мінулае далі,
Скуль гразяць вам маё сьлёзы, пот.
Каб раскрыліся цёмныя вочы,
Для душы, каб ім вокнамі быць,
Дык глядзеце на шлях мой рабочы,
На агонь, што у сэрцы гарыць.
Што-ж судзеце, аднак, адзначаю,
Не герой і ня шышка я ёсьць.
Грамады часьць — сябе называю,
На зямлі я ня вечна, а госьць.
Толькі ўчынкі мае векавечны,
Бо ўзрасьлі з працы цела, душы —
Не нябесныя, а чалавечны.
Імі дуж пераможац-мужык.
Пасьля Леніна хто ня прызнае,
Што для шчасьця наш лад — родны брат.