Век былі паны панамі.
Лобам сьценкі не праломіш! —
… Мне адказ — прысуд збавенны
Далі мучальнікі тыя…
Дрэнь цяпер мой боль страшэнны
Ды намеры вашы злыя.
VII
Як ударылі словам сталёвым,
Іскры пасыпалісь з цёмнай душы.
Адрадзіла бадзёрасьць абновы
Думкі, лятункі ад будняў, глушы.
І здавалася мне, быццам чую
Голас ня іх, а свой сказ нутраны.
Што сынкоў мілых, родных пільную,
Каб падушылі пасьля іх паны.
Запякло ў сэрцы з жалю балесна,
Раны іх сталі мне ранамі быць.
Штось зьвязала нас моцна, сумесна —
Разам памерці, ці разам нам жыць.
Бо як-жа, кажуць, волат Ленін
Збудаваў дзяржаву для рабочых,
У якой трымаюць упраўленьне
І батрачкі — ўмела ды ахвоча,
Раз сталася ўжо слова дзелам,
Раз змаглі там — лопнуць тут таксама.
Аб гэтым нават сьніць ня сьмела,
Што вяльможных расьцярушаць „хамы“,
А ўсё ты, цемната, забітасьць!
Бы за плот сьляпая — я трымала
