Старонка:На паняволеных гонях (1928).pdf/60

Посьле бойкі іх скруцілі,
Да крыві вяроўкі ўелісь.
Да бяспамяці набілі,
Самі п‘янстваваць заселі.
Варту мне здалі з ахвотай.
Частаваў пан рознай стравай,
На пагібель ўсёй галоты
Выпіць чарку даў ласкава.
А нявольнікі снапамі
Ў яме звалены ляжалі,
Злосна бліскалі вачамі,
З болю вылі і стагналі;
— Маці, разані па путах
(Так адзін з натугай кажа),
Хай заместа нас пан люты
Тут з прыслужнікамі ляжа.
Не ўцячэ ад нас нягодны,
Штых, нагайка не паможа.
Ты і мы — сям‘я працоўных,
Наша сіла пераможа.
— Кінь, кажу, чаўпсьці пустое,
То Антыхрыставы штукі.
Ўсё ён выдумаў на тое,
Каб людзям надбавіць мукі.
Як і чым асіліш сынку.
То-ж за імі войска, грошы.
Змнуць, як мялі, бы былінку,
Скрышаць вось, як ліст прасохшы.
Нават вожыка рукамі
Голымі ніяк ня возьмеш.