|
За што мяне судзіць
Вы будзеце, паны?
Пакіньце вы чудзіць.
Ці можа вы п‘яны?
За мной хоць век жыцьця, —
Душа мая крыштальна;
Ад злыбеды біцьця
Яна, як накавальня,
Ня покнула — трывала.
Яе прысуд ваш не застраша.
А думкі — пальцы вашай
Душы пустой —
Напракудзілі нямала,
Балотныя яны.
Ня рушце-ж Вы душы маёй!
За што, паны,
Мне слугі вашы табалой,
Стапталі цела працавітае,
Спаганілі мазоль батрачкі —
Мэдаль адбіты.
Працаю найміткі Штодня?
Я не прашу ў вас падачкі
Ні ласкі —
|
