Старонка:На паняволеных гонях (1928).pdf/53

вей,
пей!
...........
Кужалем ўслалі дарожку,
Каб не збалоціла ножку
Вольная нам вясна-краля.
Вербамі, песьняй віталі.
Вышаў і Юр‘я з ключамі.
— Як, без мяне? Самапраўна?!
„Цыц, мы і самі з вусамі.
„Бачыш нашліся як спраўна
„Адмычкі твае залатыя.
„Дай выкуем з іх мы званочкі,
„Цяляткам завесім на шыі.
„А не, — марш адгэтуль у прочкі.
І Юр‘я празваны галодным
Бы шоўк той зрабіўся лагодным.
(Знаць нават нябеснай уставай
Прызнана учынкам нягодным
Пярэчыць красе малажавай).
Дык юр заюрыў гэтым Юр‘ем
Нябёсам ён кінуў: А чур вам!
І ў шумна — вясёлым патоку
Расстаяў і зьнік з відавоку.
............
Дык вось чаму сонейка мілае
Разгнязьдзілася шумнай квактухай
У праталіне, дзе кволакрылы
Матылёк жджэ канца завірухаў.
Ах, кругом то ня сьнег, ма‘ быць грэчка