Гэта старонка была вычытаная
На гумно ў лес ідзе:
„Лыжак пяць заціркі дзе,
Дзе дабыць малым“.
І крык роспачы гудзе
Громам веснавым.
ад крыўды сьлязіна
Брылянціста і пякуча.
Хоць адна была яна
Ды ня змог мароз траскучы.
А прабіўшы сьнег сьляза
Землю ўскалыхнула,
Крыўду мілага дзіця
З болем маць пачула.
............
Гэй! Гура! Ай-ю-га! Трах! Ох!
Вось і па моцных дзьвярох:
Ледзяныя запоры — грузалкі.
Пырснуў сьветам усход яснапалкі.
З рэволюцыйным парадам
Праз парог вадаспадам
Рух наступае,
Перамагае
Прашкоды к маю
Друзгоча на дрэнь
Халодныя люстры.
А злы, як зьмей,
Бы вар — кіпень,
Як полымя шустры.
— Шатруй,
