лося адзін (толькі адзін) раз з Міхалам, пакрыўджаным да глыбіні душы ад лясьнічага.
|
Міхал маўчаў, ды нечакана |
Але пасьля гэтага здарэньня ён ужо баіцца, як-бы ня вышла з таго якое-небудзь ліха, — „а што, як скажа: выбірацца?“ — і супакойваецца, калі ў той-жа дзень атрымлівае наказ ісьці сачыць ваўкоў: — „ну, значыць, квіта!“
Значыць, застаецца зноў цярпець і толькі цішком думаць аб адплаце пану.
|
За „гітал“ падлу ды і ў ваду! |
як разважае дзядзька, і трызьніць аб „сваім куце“, як трызьніць Міхал.
Нянавісьць да паноў цішком досыць выразна праходзіць праз усю поэму, але толькі нянавісьць і протэст цішком і паасобку.
Такім спосабам, героі поэмы не дарасьлі яшчэ да ідэі яўнага паспалітага бунту проці паноў — ідэі, якая ясна выступае ў вядомай „Беларускай марсельезе“.
|
Мы дружна паўстанем з касамі, з сярпамі, |
