выдатны і бестаронны беларускі крытык, як Антон Навіна. Вось яго ацэнка: Miż pieśniarami „Maładoj Biełarusi“ piereważywaje ideologija sielanskaja: najbolš paetaŭ i piśmieńnikoŭ daje bielaruskaja wioska. I Kupała, i Kołas i ceły rad pieśniaroŭ mienšaj miery apiewajuć rodnuju wiosku, ŭ ka oraj jany radzilisia, uzras ali i prawodzili wialikšuju čaść žyćcia, — i ŭsie ich ideały zwiazany z ziamloj. Ale, naradziŭšysia ŭ wioscy biełaruski ruch da adedžeńnia skora zachapiŭ i miastowyje elementy, — rabotnikoŭ, ramieśnikoŭ, intelihentaŭ. I ŭ maładoj biełaruskaj literatury znachodzim tak-że dawoli wydatnych pradstaŭnikoŭ rabotnicjah ideologii. Spamiż apošnich zwiertaje na siabie ŭwagu pieśniar-rabo nik Ciška Hartny — pierš za ŭsio proletaryj, swiadomy swaich klasowych intaresaŭ i hatowy addać usie siły swaje za wyzwaleńnie pracy ad panawańnia kapitału“. Гэта піша Антон Навіна ў сваім зборніку артыкулаў „Našy pieśniary“ (стар. 38—40), і яго та ў кожным выпадку ня можна падвесьці пад рубрыку „алалоўнікаў“: артыкул пісаўся ў той момант, калі сярод беларускіх культурнікаў ужо пачаўся процэс расслаеньня, дыфэрэнцыяцыі, і Ц. Гартны апынуўся на адным берагу, а Навіна — на другім; самая кніжка „Našy pieśniary“ вышла не ў Савецкай Беларусі, а Вільні з нататкай: „Zur Verbrei ung in Gebiet des Oberbefehlshabers Ost und zur Ausfuhr zugelassen“.
З усёй даволі багатай крытычнай літаратуры аб творчасьці Ц. Гартнага Кундзіш надае вагі толькі аднаму артыкулу або, правільней сказаць, артыкульцу П. Любецкага, які калісь, у 1922 г., быў надрукаваны ў „Савецкай Беларусі“.
Гэта — таксама выбрык з боку крытыка. Артыкул П. Любецкага толькі тым і выдаецца, што неспа-
